در این قسمت می خواهیم به بررسی ویژگی های دیوار های جدا کننده و پوششی کناف بپردازیم، این دیوار ها جزو پرکاربرد ترین محصولات کناف اند که به دلیل اجرای سریع و راحت طرفداران بسیاری دارند.
۱) W111 دیوار جدا کننده ساده:
ساختار این دیوار شامل یک ردیف سازه و یک لایه پانل در هر سمت می‌باشد. از حداقل مصالح ممکن جهت اجرای دیوار، سطح اشغال بسیار کم و سادگی اجرا از ویژگی های این نوع دیوار می‌باشند. دیوار W111 برای تقسیمات داخلی واحد های مسکونی, اداری و یا در هر کاربری که اجرای یک دیوار با سرعت اجرایی بالا و حداقل مصالح و هزینه مطرح باشد استفاده می‌گردد.
۲) W112 دیوار جدا کننده با مقاومت مکانیکی بالا:
این دیوار، یک دیوار جدا کننده با قابلیت فنی بالایی می باشد. ساختار این دیوار شامل یک ردیف سازه و دو لایه پانل در هر طرف می‌باشد. این نوع دیوار علی رغم وزن و سطح اشغال بسیار کم، دارای مشخصات عملکردی بسیار خوبی بوده که بارزترین آن‌ها مقاومت مکانیکی بالای آن است. دیوار W112 در محل‌هایی که ارتفاع بلند دیوار مد نظر باشد و یا در محل هایی که در معرض ضربه و یا تحت بارگذاری سنگ، کاشی، کابینت و سایر بارهای طره‌ای هستند، به کار می‌رود. دیوارهای لابی، راهرو، راه پله، آشپزخانه، سرویس بهداشتی و مدارس از جمله محل هایی هستند که این ساختار در آن‌ها به کار می‌رود. علاوه بر مقاومت مکانیکی بالا، این ساختار دارای عایق صوتی بالا و عملکرد مناسب در برابر حریق نیز می‌باشد.
۳) W115 دیوار جدا کننده با عملکرد صوتی بالا:
دیوار جدا کننده W115 در مواردی استفاده می‌شود که عایق صوتی قابل توجهی مورد نظر باشد. ساختار این دیوار از دو ردیف سازه و دو لایه پانل در هر طرف می‌باشد. این دو ردیف سازه به وسیله نوار فوم کناف از یکدیگر جدا شده که در جلوگیری از عبور صدا از یک سمت دیوار به سمت دیگر نقش مهمی دارد. همچنین نوع زیر سازی به کار رفته در این دیوار، امکان استفاده از عایق های صوتی را در دو لایه امکان پذیر می‌سازد که نتیجه آن کاهش قابل ملاحظه انتقال صوت از یک سمت دیوار به سمت دیگر می‌باشد. W115 ساختار بسیار مناسبی برای دیوارهای جداکننده بین واحدهای مسکونی، اتاق‌های هتل و بخش‌های مراقبت ویژه بیمارستان به شمار می‌رود.
۴) W116 دیوار جدا کننده تاسیساتی:
دیوار جدا کننده W116 کناف، در محل‌هایی نظیر سرویس های بهداشت که حجم و تراکم تاسیسات زیاد است، استفاده می شود. ساختار این دیوار شامل دو ردیف سازه و دو لایه پانل در هر طرف می‌باشد. این دو ردیف سازه با فاصله از یکدیگر اجرا شده و با استفاده از برش‌هایی از پانل، به یکدیگر متصل می‌شوند. اجرای دو ردیف سازه، امکان عبور تاسیسات مکانیکی را بدون تداخل با زیرسازی فلزی امکان پذیر می‌سازد. علاوه بر سلول‌های تر، این دیوار در محل قاب های بادبند دار به کار می‌رود.
اجرای زیرسازی W111 و W112:
اجرای رانر ها:
به وسیله ریسمان رنگ پاش، مسیر عبور دیوار در کف مشخص می‌شود. برای بدست آوردن مسیر عبور دیوار در سقف، می‌توان از تراز لیزری، استاد و تراز آبی یا شاقول استفاده نمود. با استفاده از پیچ و رولپلاک، رانرها به کف و سقف متصل می‌شوند. برای این منظور، عوامل اتصال در فواصل حداکثر ۶۰ سانتیمتر اجرا می‌شوند. همچنین، توجه شود که فاصله اولین عامل اتصال از انتهای سازه نباید از ۱۰ سانتیمتر بیشتر باشد.
نکات فنی:
- قبل از نصب رانرها، نوار فوم کناف، بر روی جان آن ها اجرا می‌شود. عدم رعایت جزئیات اخیر، سهم زیادی در نقصان عملکرد صوتی ساختار خواهد داشت.
- به طور کلی، دیوار خشک می‌تواند روی کف تمام شده و یا کف سازه ای(کف تمام نشده) اجرا شود. در صورت اجرای دیوار بر روی کف تمام نشده، موارد زیر باید در نظر گرفته شود:
۱- کف باید کاملا تراز و صاف باشد و در صورت وجود پستی و بلندی، باید با تمهیداتی وضعیت آن اصلاح شود.
۲-در طرفین دیوار، تا تراز کف سازی نهایی، یک لایه نوار فوم اجرا شود. بدین ترتیب از ایجاد پل صوتی جلوگیری شده، همچنین از نفوذ رطوبت ملات کف سازی و آسیب به صفحات جلوگیری می‌شود.
۳-کف سازی باید پس از اجرای صفحات صورت گرفته تا از دفن رانر در ملات کف سازی جلوگیری شود.
- در سقف‌های تیرچه و بلوک، چناچه رانرها در امتداد بلوک‌ها قرار گرفته باشند، می‌توان رانرها را با استفاده از مهارهای ویژه اعضای توخالی ( نظیر مهار جمع شونده) به بلوک های سیمانی یا سفالی متصل نمود. در صورتی که بلوک‌های سیمانی یا سفالی دارای مقاومت کافی نباشند یا در صورتی که بلوک ها از جنس پلی استایرن باشند، می‌توان رانرها را به وسیله اعضا کمکی (پل) به تیرچه ها متصل نمود. در غیر اینصورت، بلوک ها باید از میان برداشته شده و رانرها مستقیما به دال بتنی سقف متصل شوند.
اجرای استادها:
پس از اجرای رانرهای کف وسقف، استادها به طور قائم داخل رانرها قرار می‌گیرند. فاصله این سازه ها بنا به نوع ساختار و عملکرد مورد نظر می‌تواند ۳۰، ۴۰ یا ۶۰ سانتیمتر باشد.
نکات فنی:
- قبل از نصب استادهای ابتدا وانتهای دیوار، نوار فوم بر روی جان آن ها اجرا می‌شود. عدم رعایت جزئیات اخیر، سهم زیادی در نقصان عملکرد صوتی ساختار خواهد داشت. چنانچه اعضای پیرامونی دیوار از جنس مصالح توپر باشند، استادهای ابتدا و انتهای دیوار با استفاده از پیچ و رولپلاک به اعضای مذکور متصل می‌گردند. در صورتی که اعضای پیرامونی دیوار از جنس مصالح مجوف باشند (مانند دیوار خشک)، استادهای ابتدا و انتهای دیوار با استفاده از مهارهای ویژه اعضای توخالی (یا پیچ TN در صورت وجود زیرسازی فلزی در محل اتصال) به اعضای مذکور متصل می‌گردند. در هر دوحالت فوق الذکر، عوامل اتصال در فواصل حداکثر ۶۰ سانتیمتر به اعضای پیرامونی متصل می‌شود. توجه شود که فاصله اولین عامل اتصال از انتهای سازه نباید از ۱۰ سانتیمتر بیشتر باشد.
- برای سهولت جایگیری استادها در رانرها، استادها را می‌توان ۵ میلیمتر کوتاه تر از فاصله کف تا سقف برید. بدین ترتیب استادها به نحوی اجرا می‌شوند که بالای آن ها دارای فاصله آزادی به میزان ۵ میلیمتر با سقف باشد.
- برای تامین ایستایی در ساختارهای دیوار جداکننده کناف، حداقل درگیری میان استاد ورانر باید ۱۰ میلیمتر باشد.
- به طور کلی نیاز نیست استادها به رانرها متصل گردند، زیرا در نهایت با نصب صفحات، استادها در جای خود تثبیت می‌شوند. اما در صورتی که به سبب سلسله مراتب اجرایی قرار باشد که استادها در حالت انتظار بمانند، می‌توان آن ها را به وسیله پانچ به رانر کف و سقف متصل نمود.
اجرای زیرسازی W115
در این ساختار از دو ردیف سازه مستقل استفاده شده که این دو ردیف سازه به وسیله لایه کشسان از یکدیگر جدا می‌شوند. برای این منظور می‌توان استادهای مجاور را به وسیله قطعات نوار فوم کناف از یکدیگر جدا نمود. قطعات فوم در فواصل حداکثر ۵۰ سانتیمتر بر روی استادهای یک ردیف سازه چسبانده می‌شوند و استادهای مجاور، مماس بر این قطعات قرار می‌گیرند. بدین ترتیب فاصله دو ردیف سازه، به اندازه ضخامت لایه فوم خواهد بود. سایر توضیحات اجرای سازه ها مانند روش مشروح در W111 و W112 می‌باشد.
استادها به یکدیگر متصل نبوده و به وسیله برش هایی از نوار فوم از یکدیگر جدا می‌شوند.
نکته فنی:
در ساختار W115 ، جداسازی دو ردیف سازه به لحاظ عایق بندی صوتی اهمیت ویژه داشته و به هیچ وجه نباید دو ردیف سازه به یکدیگر اتصال یابند.
اجرای زیرسازی W116
در این ساختار، از دو ردیف سازه متصل به هم استفاده می‌شوند. این قطعات دارای ضخامت حداقل ۱۲/۵ میلیمتر و به ارتفاع حداقل ۳۰ سانتیمتر بوده که به فواصل ۶۰ سانتیمتر از یکدیگر توسط حداقل ۶ عدد پیچ TN بر روی استادها نصب می‌شوند. فاصله ردیف های سازه و در نتیجه پهنای قطعات اتصال، تابع حجم تاسیسات و نوع ادواتی است که در دیوار قرار خواهند گرفت. سایر توضیحات اجرای سازه ها مانند روش مشروح در W111 و W112 می‌باشد.
نکته فنی:
اولین قطعه اتصال را می‌توان در فاصله ۷۵ سانتیمتری از کف اجرا نمود.
انواع دیوار های پوششی
دیوارهای پوششی با سازه متصل به دیوار زمینه
در این ساختار، صفحات روکشدار گچی بر روی یک زیرسازی فلزی که به دیوار زمینه متصل است، پیچ می شوند. وجود فاصله آزاد میان صفحات و دیوار زمینه، فضای تاسیساتی مناسبی جهت نصب لایه عایق ایجاد می نماید و عبور تاسیسات الکتریکی و مکانیکی، آن هم بدون نیاز به شیارزنی* ، ایجاد می نماید.این نوع پوشش کاری راه حل مناسبی جهت غلبه بر مشکلات اجرایی دیوار زمینه، نظیر ناشاقولی وناصافی دیوار و یا شرایط نامناسب جهت اتصال پرلفیکس (رطوبت، میزان جذب، آلودگی و…) می باشد. به طور مثال با این روش می توان یک پوشش برای دیوارهای برشی بتنی (که پوشش با سایر اندودها بر روی آن دارای محدودیت است) ایجاد نمود. با استفاده از این ساختار، پوشش کاری با ارتفاع تا ۱۰ متر قابل اجرا می باشد.
* قرار گیری تاسیسات در فضای خالی میان لایه پوششی و دیوار زمینه و دفن نشدن آن در داخل مصالح بنایی، علاوه بر رفع مسئله خوردگی و کاهش هزینه تعمیرات، دسترسی به تاسیسات و تعمیرات و نگهداری در مرحله بهره برداری را نیز آسان می نماید
دیوارهای پوششی با سازه مستقل از دیوار زمینه
به لحاظ ساختاری، دیوارهای پوششی با سازه مستقل از دیوار زمینه، مشابه دیوارهای جداکننده کناف می باشند؛ با این تفاوت که پنل ها تنها در یک سمت ساختار نصب می شوند. مزیت اصلی این نوع ساختار، عدم وابستگی به شرایط دیوار زمینه است.
این نوع پوشش کاری، در موارد زیر قابل استفاده می باشد:
– زمانی که اجرای ساختار با کد حریق مد نظر باشد (به طور مثال در مقاوم سازی دیوارهای بنایی در برابر حریق در ساختمان های در حال بهره برداری).
– زمانی که پوشش کاری با ارتفاع بیش از ۳ متر مورد نظر باشد.
– زمانی که نصب بارهای طره ای با بارگذاری و محاسبات استاتیکی مشخص، مورد نظر باشد.
– زمانی که فاصله تاسیساتی زیادی جهت تعبیه لایه عایق و یا عبور تاسیسات حجیم مورد نیاز باشد.
– زمانی که دیوار زمینه ناشاقول، ناصاف، سست، دارای شرایط اتصال نامناسب، دارای آلودگی و یا شرایط نامساعد دیگری باشد.
– زمانی که استقلال کامل پوشش از دیوار زمینه مد نظر باشد (به طور مثال در بعضی از پروژه های مرمت و احیای ساختمان های تاریخی، جهت حفاظت از دیوار زمینه در زمان بهره برداری امروزی از بنا، می توان بدون آسیب به دیوار زمینه یک پوشش ایجاد نمود).
دیوارهای پوششی با سازه مستقل از دیوار زمینه در انواع W625, W626, W628, W629, W630 وجود دارد.
دیوار های پوششی بدون سازه
دیوارهای پوششی بدون سازه کناف، ساختارهای سریع و کارآمدی جهت بازسازی دیوارهای بنایی قدیمی، پوشش دیوارهای بنایی جدید (نازک کاری) و بهسازی حرارتی و صوتی ساختمان ها* می باشند. در این ساختار از یک لایه پنل گچی یا پنل مرکب (پنل گچی پوشش شده با لایه عایق) استفاده می شود.
صفحات مذکور، بدون زیرسازی فلزی و به وسیله چسب خمیری مخصوصی به نام پرلفیکس (یا به وسیله بتونه درزگیر کناف) مستقیما به دیوار زمینه متصل می شوند. درزهای میان این صفحات به وسیله نوار و بتونه مخصوص درزگیری شده و بدین ترتیب سطحی یکپارچه حاصل می شود. سطح بدست آمده قابلیت اجرای رنگ، کاغذ دیواری و پوشش های دیگر را خواهد داشت.
این روش در شرایط زیر قابل استفاده می‌باشد:
– دیوار زمینه شاقول، صاف، مستحکم، فاقد رطوبت و عاری از هر گونه آلودگی باشد.
– فاصله میان لایه پوششی و دیوار زمینه محدود باشد.
– ارتفاع پوشش کاری حداکثر ۳ متر باشد
پارس آوات
